Τετάρτη 9 Ιουλίου 2014

Η γειτονιά...

Δεκαετία ´80: έζησα αυτή τη δεκαετια -οκταετία για την ακρίβεια-  στο Μαρουσι. Η γειτονιά μου στην πλατεια Ηρώων. Πλατεια ιστορική και με πολύ πράσινο! Θυμάμαι, σα να ήταν  χθες, τις βολτες μου χέρι-χέρι με το μπαμπά και τη μαμά, τις "αποδράσεις" μου με το ποδήλατο και το ατελείωτο παιχνίδι τα καλοκαίρια με τον αγαπημένο μου παππουλη... Τα βραδυα ο παππούς με τη γιαγιά με έπαιρναν μαζί τους στο καφενείο της γειτονιάς όπου πίνανε το ουζάκι τους-κι εγω τους έτρωγα τον μεζέ...! Εκεί μαζεύονταν όλοι οι γείτονες μας, συζηταγανε για τις οικογένειες τους, τα περι του δήμου και κουτσομπολευαν  και λιγάκι! Τοτε, ο θεσμός της γειτονιάς υπήρχε και κυριαρχούσε στην καθημερινότητα μας. Έβγαινα το πρωί  στο μπαλκόνι  και θυμάμαι χαρακτηριστικά τις καλημέρες απ´ολα τα γύρω μπαλκόνια. Όταν δε, εφευγα απο το σπιτι, χαιρετουσα τουλάχιστον καμία δεκαριά γείτονες. Τα μεσημέρια και τα βραδυα σεβόμασταν τις ώρες τήρησης κοινής ησυχίας.  Όταν έβγαινα να παίξω μπάλα στο στενό δρομάκι του σπιτιού μου ή να κανω ποδήλατο με χαιρετουσαν  οι γείτονες, καθομουν και μιλούσα μαζί τους. Με τα παιδιά της γειτονιάς ήμασταν φίλοι! Η ζωή στη γειτονία ήταν αληθινή και γεμάτη ζωή! Θα την περιέγραφα σαν ενα μπουκέτο με πολύχρωμα ολανθιστα λουλούδια, που σε τυλίγει με τις μυρωδιές του και γεμίζει με χρώμα την κάθε στιγμή σου! Κι ετσι κρατάς την ανάμνηση αυτή και προχωράς τη ζωή σου, καθώς το μπουκέτο εχει αρχίσει  να μαραινεται σιγά σιγά....